Kardeşim Olur Musun?

Afra üç kişilik bir ailenin çocuğuydu.

Anne, baba ve çocuk.

Afra’nın ailesi mut­lu, ara sıra tartışan ama hep barışan bir aileydi.

Afra büyüdü, okula gitti.

Okumayı söktü, yazmayı öğrendi.

Okuma, yazma ödevlerini hep çok sevdi.

Biraz daha büyü­dü.

Hâlâ tek çocuktu.

Fakat arkadaşı çok­tu.

Afra okula giderken gördüğü ağaçlara selam veren, kuşları dinleyip onlara isim takan bir çocuktu.

Sınıftaki arkadaşları da, apartmandaki arkadaşları da onunla oyna­mayı severlerdi.

Afra yine bir gün öğretmeninin verdi­ği yazma ödevine sevinecekti ki, aniden omuzları çöktü.

Bu çok zor olacak, dedi usulca.

Zil çalmadan çantasını topladı arkadaşları gibi.

Zil çalar çalmaz kapıya koştu erkekler.

Afra erkeklerin de kızla­rın da arkasında kaldı.

Evi okula yakındı.

O ve Selim her gün okula yürüyerek gider gelirlerdi.

Selim dışarıda Afra’yı beklerken çoktan top oynamaktan terlemişti.

Çantası­nı yerden aldı ve Afra’ya katıldı.

Afra, Selim’e baktı ve

-Kardeşim olur musun? dedi.

Selim önce şaşırdı, sonra anladı.

Öğret­men size de aynı ödevi vermiş, dedi.

Seni kardeşim gibi severim Afra, ama kardeşin olamam ki.

Ben Ömer’in kardeşiyim.

Afra yoldaki ağacın gölgesinde durdu.

Kafasını yukarı kaldırdı.

Güneş ışıkları yaprakların arasına bir girip bir çıkıyor, Afra’nın gözleriyle oynuyordu.

Afra ağaca da sordu:

-Kardeşim olur musun?

Ağaçtan cevap gelmedi.

Selim dudakları­nı büktü.

Afra eve geldiğinde penceresine koştu.

Kuşları dinledi.

İki kolunu açıp onlara da seslendi:

-Kardeşim olur musunuz?

Cevap gelmedi.

Afra gözleri nemli, kâğıdın başına otur­du.

İlk defa bir kardeşi olmadığı için bu ka­dar üzgündü.

Kardeşimizi anlatan bir yazı yazma ödevimi nasıl yapacağım, dedi.

Kâğıda usul usul “Kardeşlerimi Özlüyo­rum” yazdı.

İşte o an, annesinin ona oku­duğu kitaptaki cümle uçtu, uçtu, kâğıda kondu.

Benim kardeşim var, diye sevinç çığlığı attı.

Dün gibi hatırlıyordu, annesi anlatmıştı:

Peygamberimiz, “Kardeşlerimi özledim.” dediğinde yanındakiler, “Biz sizin kardeşle­rin değil miyiz?” diye sormuşlardı.

Peygamberimiz de:

-Sizler benim ashabımsınız, kardeşlerimiz ise henüz gelmemiş olanlardır, demişti.

Tam olarak okuduğu cümle buydu annesinin.

Afra, Peygamberimizle (s.a.s.) kardeşti aslında.

Uzun uzun kardeşini tanıttı.

Onu ne kadar sevdiğini, onun güzel ahlakını, onun özelliklerini anlattı tatlı tatlı.

Afra ödevinin sonunu, “Ben çok şanslı bir çocuğum.” cümlesi ile bitirdi.

Kaynak: Diyanet