İskender Padişah

Bir varken, bir yokken, zaman zaman içindeyken, kalbur saman içindeyken, sıçanlar kedilere berberken dünyaya hüküm eden bir İskender padişah varmış.

Onun tepesinde iki boynuzu varmış.

Otuz yaşına girmiş, fakat boynuzlu olduğunu kimse bilmezmiş.

Yıkanırken kapıyı kilitler de öyle yıkanırmış.

Bir gün padişah sarayda kimsenin olmadığını hesap ederek yıkanmağa başlamış.

Hizmetçi padişahı çağırmağa gelmiş, kapıyı açmış ve padişahın boynuzlu olduğunu görmüş.

– Sen cellâtsın, diye bağırmış ona İskender.

Hizmetçi yalvarmağa başlamış:

– Aman şefkatlim, beni öldürme.

Kimseye bildirmeyeceğim, demiş.

Padişah ta inanmış ve hizmetçiyi serbest bırakmış.

Bir sene, iki sene hizmetçi hiç kimseye söylememiş.

Fakat içinde dert büyümeğe başlamış.

Bir gün tepeye çıkıp yüzükoyun yatmış, bir ah çekmiş ve bu dert onun içinden sıyrılıp gitmiş.

Fakat bunun oturduğu yerde bir saz bitmiş, gayet büyük olmuş.

Bir gün çobanın biri sazın dibinde yatarken, sazdan bir budak kesmiş.

Bunu delmiş ve üfürmeğe başlamış.

Saz sözle diyormuş:

– İskender padişahın alnında iki boynuzu var! İskender padişahın alnında iki boynuzu var!

Ağızdan ağıza bunu herkes duymuş.

Padişahın kulağına da varmış.

Padişah hizmetçinin kesilmesini emretmiş.

Hizmetçi hiç kimseye söylemediğini, çobanın kaval çalmışından herkesin öğrendiğini anlatmış ve padişahı inandırmağa çalışmış.

Padişah inanmayıp çobanı çağırtmış.

Kavalı öttürmesini istemiş.

Çoban öttürmeğe başlamış.

Kaval yine şöyle demiş:

– İskender padişahın alnında iki boynuzu var! İskender kızmış ve alıp kendisi üfürmüş.

Kaval yine aynı şeyi söyleyince padişah çobanın arkasını sıvazlayıp çobanı ve hizmetçiyi de serbest bırakmış.

İşte kaval çalmak ta o zamandan kalmış.

Kaynak: Kültür Bakanlığı