Çünkü İyilik Mutlu Eder

Bütün sınıf çok heyecanlıydı. Günlerdir bu yarışı bekliyorlardı. Çünkü öğretmen Ayşe Hanım birkaç gün önce ‘Çocuklar, Cuma günü eğlenceli bir yarış yapalım mı ?” diye sormuştu.

Hepsi heyecanla zıplamışlar ve “Eueeeeeeeet çok isteriz.’ diyerek cevap vermişlerdi.

Nihayet Cuma günü geldi. Ayşe Öğretmen sınıf dolabını açtı ve dolabın içinden zıplama çuvallarını çıkardı.

Tam o anda öğrencilerinin mutluluğu görülmeye değerdi.

Heyecandan yerlerinde duramıyorlardı. Sonra bütün sınıf başlangıç çizgisine geçti.

Ayşe Öğretmen bir de madalya hazırlamıştı. Çocuklar Ayşe Öğretmen’in madalya ile ne yapacağını çok merak ediyordu.

Ayşe öğretmen, madalyası kaldırarak ‘Kazanan, madalyanın sahibi olacak.” dedi. Sonra üçten geriye saymaya başladı.

‘Üüûiiüüç, ikiiiill, bîiiiiilr, başlaaaaaaa!’

Bütün sınıf heyecanla zıplamaya başladı. Hem eğleniyor hem de çalışıyorlardı. Acaba yarışı kim kazanacaktı?

Bitiş çizgisine çok yaklaştıkları esnada Ali dengesini kaybedip yere düştü. Neyseki canı acımamıştı.

Ama geride kaldığını ve yarışı kaybettiğini fark edince kendini tutamayarak ağlamaya başladı.

Ali’nin ağladığını duyan diğer öğrenceler bir anda durdu. Hepsi yarışı bıraktı. Ali’nin yanına gidip onu kaldırdılar ve teselli etmeye çalıştılar.

Neşe öğretmen gördükleri karşısında çok duygulandı. “Çocuklar hepinize en kocamanından bir aferin.” dedi. “Arkadaşınıza yardım etmek ve destek olmak için kazanabileceğiniz bir yarışı bırakmanız beni çok mutlu etti.’ dedi.

“Yaptığınız iyilik sayesinde madalyayı hepiniz kazandınız. Onu sınıf panosuna astım. Siz de her gördüğünüzde bugünü hatırlarsınız.” diye ekledi.

Madalyayı panoya Ali astı. Herkes o gün çok eğlendi.

Ama daha da önemlisi iyilik yapmanın insanı ne kadar mutlu edeceğini öğrendi.

Muhammed Kâmil Yaykan (Diyanet Cim Dergisi)