Bütün Canlılar Allah’ın Emaneti

Peygamber Efendimiz (s.a.s.) bir gün, yanında sahabilerden Abdul­lah bin Ca’fer (r.a.) ile Ensar’dan bir adamın bahçesine girdi.

Daha bahçe­ye girer girmez bir de ne görsün, bir erkek deve karşısında duruyor.

Hay­vancağız Peygamber Efendimizi gö­rünce, gözlerinden sonunda yaşlar boşanıverdi.

Genellikle sakin ve hassas bir yapı­ya sahip olan develer, üzüntüsünü de sevincini de derhal belli eden hay­vanlardır.

İnleyip gözyaşı döktüğüne göre, bu devenin büyük bir derdi ol­malıydı.

Hemen yaklaştı yanına Rahmet Pey­gamberi.

Zavallı devenin, açlıktan karnı sırtına yapışmıştı.

Oldukça da yorgun ve bitkin görünüyordu.

Acına­cak durumdaydı.

Sırtında ağır yüklerle, birkaç haf­ta yiyip içmeden kilometrelerce yolu aşabilecek kadar güçlü bir hayvan ol­masına rağmen, bir deve nasıl olmuş­tu da bu hâle gelebilmişti?!

Belli ki sahibi ona iyi bakmamış, çok hırpalamıştı.

Devenin durumuna çok üzülen Pey­gamber Efendimiz (s.a.s.), hayvanın başının kulak arkasına gelen kısmını okşayarak onu teselli etmeye çalıştı.

Sakinleşti zavallıcık, Peygamberimiz den gördüğü bu şefkat ve merhamet sayesinde. Ardından,

– Bu devenin sahibi kim, kimin­dir bu deve? diye seslendi

Peygam­ber Efendimiz (s.a.s.) bahçedekilere.

Ensar’dan bir genç koşup geldi he­men ve

— Benimdir ey Allah’ın Resulü dedi.

Âlemlere rah­met olarak gönderilen Peygamber Efendimiz (s.a.s.), hiçbir canlının in­citilmesinden hoşlanmazdı.

Hangisi olursa olsun bütün canlılara Allah’ın birer emaneti olarak bakılmasını is­terdi.

İşte bu nedenle devenin sahibi olan genç adamı şöyle uyardı:

— Allah’ın senin emrine ve hiz­metine verdiği bu hayvan hakkında Allah’tan korkmuyor musun?!

Hay­van, senin onu aç bıraktığını ve fazla çalıştırıp çok yorduğunu bana şikâyet ediyor!

Adam yaptığından utandı. Mesaj anlaşılmıştı.

Olan bitene şahit olan Abdullah bin Ca’fer (r.a.), başkala­rı da aynı hataya düşmesinler diye, Efendimizin canlılar konusundaki bu hassasiyetini diğer insanlara da an­lattı.

Kaynak: Diyanet